piękna i rycerz

Najpierw był krótki telefon i moje nic nie przeczuwające: "Cześć świeżynka!". 

Potem spotkanie na peronie. "Hmmm, pomarzyć zawsze można." 

Niezliczone godziny spędzone na rozmowach sponsorowanych (o błogosławiony telefonie służbowy!). 

Moje wahnięcia i cholerny strach. 

I piątek z rozmową do rana o wszystkim i o niczym, z tortelini ze szpinakiem, sosem czosnkowym i kurczakiem o drugiej nad ranem, z niedzielnym popołudniem werandy, kiedy w jednym ułamku sekundy świat się zatrzymał. 

I potem ruszył z kopyta. Jak opętany. 

"Pusto tu bez Ciebie, Mała." 

Profesjonalizm zaskoczenia. 

Zaryzykowałam swoją przeogromnie wypracowaną niezależność, egoistyczne umiłowanie wolności, świętospokojną ciszę, ręce w kieszeniach i siebie. 

I co? I dobrze jest. I już. I niech zostanie. 

I kropka.